THE BOOK AND THE FACE

MY BOOK

my book came out last week. hooray! read what my friends and relatives have to say about it:

1. Jet’s Life
2. Manuel L. Quezon III
3. Retzwerx
4. Tito Rolly
5. The UnLawyer
6. Abe’s Yugatech
7. Toni’s Wifely Steps
8. Mec’s Delisyusness
9. Radioactive Adobo
10. Gigi Goes Gaga
11. Ruth’s Transposable Element
12. Cathy’s Now What, Cat?
13. Adam’s Wasaak
14. JMom’s In Our House

SINGAPURA

i miss singapore. the four years jet and i spent there was one of the happiest times in our lives. it was there that we met lovely people who became close friends. it also gave us the security and comfort that i have not experienced anywhere else.

yes, i must admit that there are people there who have body odor that will make your nose bleed but so what. i love singapore – i love its people, i love its food , i love everything about it. i’d love to move back there again someday.

thank you singapore. i’ll see you again, i’m sure.

EMPTY CHAIRS AND EMPTY TABLES

one thing good about company conferences is you get to meet old friends. most of my old colleagues in asia-pacific are here with me this week. it's nice seeing them again – when i look at their faces, shake their hands and get up to speed on all the gossip, i am reminded of all the great things we left behind when we were still based on the other side of the big pond.

JAKARTA

jakarta, indonesia reminds me so much of manila. it almost has the same feel. it has the same sad sorry old houses on one side of the street and beautiful new buildings on the other. i could swear that the roads too have the same number of potholes. replace the many mosques with churches and you can't tell the difference. the people look the same – brown skinned, always smiling faces. we speak differently but we share many common words. some have different meanings or are pronounced differently but most of the common words mean the same. it's as if the indonesians and filipinos have been separated at birth and allowed to grow individually that eventually they ended up looking the same and yet somehow different.

HOME SICK

this month marks my fifth year out of the philippines. i don't miss it really. in fact, i miss singapore more that i miss my home country. why is that? perhaps i am sick and tired of the politics. sick of the heat and the humidity. sick of the dust. sick of the traffic. sick of the corruption. i know this will change someday. but for now, i am loving sunny southern california.

NOMADS

my wife and i knew early on that we won't be able to have any kids. it was going to be the two of us together till death do us part and this was just as well. this made us mobile enough to move anywhere with ease. it was perfect for a life based overseas. which is why when the opportunity came for us to live abroad, we immediately took the chance and moved out. we haven't looked back ever since. it has been five years already and what a great trip it has been.

THE ACCIDENTAL TOURIST

i’ve been on the road almost all my adult life. i’ve been to all the right places travelling for all the wrong reasons. yes “ive been to georgia and california and anywhere i could run” as the line of that most hated song goes. i’ve done it by bus, boat, plane, jeepney, truck, car, motorcycle and everything in between. i am an engineer and because of work, i’ve been hopping from one island after another all these 18 years. it’s been a rich experience – i’ve met so many people, seen so many things and been to many places that i would otherwise not have experienced had i done something else. well, i could have been a sailor and maybe travelled even more but i digress.

i am an accidental tourist.

There Are Three Kinds of People – Those Who Can Count and Those Who Can't

ito ang hitsura ng opisina ko dito sa california. mayroon akong “room with a view”, bagay na labis kong ikinatutuwa. pag silip ko nga sa labas, bukod sa mga sira ulo at malilibog na kuneho, nakikita ko ang basketball court at ang beach volleyball area. tuwing tanghali, maraming mga taong naglalaro at pinapanood ko sila habang kumakain ng lunch. ang galing nga ng opisina namin (actually “campus” ang tawag namin dito), it has something for everyone. i love my job. bagay kasi ang kumpanya sa personality ko. i love the irreverence and the culture. i also love the free food, but that’s another story. dito lang ako nakakakita ng mga nagtatrabaho ng naka shorts, mahilig sa rock music at kung ano anong mga twisted na personality ng mga empleyado. gusto ko rin yung individual na dekorasyon ang ginagawa sa mga kwarto at cubicle sa opisina. bawat pwesto ay reflection ng personality ng mga taong nagtatrabaho doon. mayroong cublicle na para kang nasa loob ng sports car, mayroon namang para kang nasa space ship, mayroon parang amusemnt park, ang iba naman ay puno ng mga gadgets, maraming mga litrato ng mga anak at kung ano ano pa. yung opisina ko ay medyo ‘ala pang laman dahil kulang sa oras mag ayos. pero at the moment, hindi naman siya exactly totally bare. bukod doon sa “bird poop for sale” sign ko, mayroon akong mga sumusunod:

Where there is a stink of shit there is a smell of being

suwerte ka raw pag nataihan ka ng ibon. at least yan ang kasabihan ng mga taga asia. naniniwala ako rito. nung grade five kasi kami, yung isang classmate ko, nabagsakan ng ebs ng tarat habang kumakain kami sa gym. muntik na ngang ma shoot sa lunch niya, pero lumihiis ito at tumama sa balikat niya. naiyak nga siya (siguro dahil napahiya). pero look at him now – isang successful na negosyante. panay na lang ang pasok ang pera sa bulsa niya automatically at kahit di na siya magtrabaho hanggang sa mamatay siya eh hindi na siya magugutom. all that good luck later on his life, dahil lamang sa isang fateful shitty day. sana ako rin swertehin – nung first day of work ko kasi dito sa america, yung bintana ng kuwarto ko ay nataihan ng ibon. hindi ko alam kung anong ibon pero betchabygollywow, ang laking kalat ang ginawa niya (please see picture). sabi nga ng room mate kong si claus eh baka ostrich daw ang tumae sa bintana ko. impossible naman kasi, una, walang ostrich dito sa california. ikalawa, hindi naman lumilipad ang ostrich (oo nga pala, PYI: nasa top floor ang office ko). baka agila o lawin – marami kasing umaaligid dito. siguro hina-hunting nila yung mga sira ulong kuneho na takbo ng takbo sa office grounds namin. heniway, gumawa nga ako ng “FOR SALE” sign para naman malagyan ng kaunting dekorasyon ang opis. lahat nga ng dumadaan ngayon ay humihinto at natatawa – nagiging conversation piece tuloy (“what you got there, jay?”, “can i get one of them bird shit too?”, “what in the hell is that thing on your window?”, “fucking shit!”, “holy shi!t”, “hey jay, you’re full of shit!” and many other words to that effect). sikat na nga ako ngayon – “you know who jay is, right? he’s that new guy from building 1 with the big bird shit on the window”. for all the crap i’ve been getting (pun intended), sana naman mas swertehin kami ni jet dito sa amerika. sabi nga ni brader mike eh – “emen to dat, ale-luya!“

Only in America – do we leave cars worth thousands of dollars in the driveway and put our useless junk in the garage

gusto ko lang ipaalam sa inyo mga dear brader en sister na natapos na po ang aking actual behind the wheel driving test kaninang tanghali. nakakatakot din pala na may katabi ka sa kotse na taong may kapangyarihan sa buhay mo. taong pwedeng mag decide kung kotse or bisikleta ang dadalhin mong sasakyan sa amerika. oo, ninerbyos ako virginia. but not too much. confident naman ako sa kakayahan ko dahil mahigit 15 years na naman akong driver. but you can never know what can happen kaya naroon pa rin ang kaba. kotse ng kaibigan namin ni jet ang dala ko para sa test – lucky car daw iyon at marami nang mga naipasang mga wannabee drivers na tulad ko.

When a man opens a car door for his wife, it's either a new car or a new wife

bukas na ng tanghali ang actual driving test ko. magmamaneho ako ng kotse habang may nakaupo sa passenger seat na magbibigay sa akin ng grade. pag pumasa ako rito ay mabibigyan na ako ng california driving license. pag sumabit ako eh maglalakad na lang siguro ako papunta sa opisina. kinakabahan na nga ako eh – ano kaya ang ipapagawa nila? magpapa parallel park kaya sila sa akin? ang hirap noon. yung “parallel” nga (eg, palaler, pararer, palerel), hindi ko ma pronounce ng maigi, actual na parellel parking pa.

A WORLD THAT BECKONS LIKE A LIBERATION: 20 questions on blogging and life in general

1. kailan ka nagsimulang mag blog? nagsimula ako nung september 2001, right before the 9/11 tragedy. first time kong mag abroad para magtrabaho, kakadating ko pa lang sa singapore at inabutan bigla ng matinding lungkot. naisip ko, imbes na mag-iiyak ako ng buong magdamag, eh di isulat ko na lang ang aking mga experiences bilang isang OFW. baka kako, pwedeng pagkakwartahan someday.

2. ano ang nakukuha mo sa pagsulat ng blog? sanity. dito ko kasi nilalabas ang mga demonyo ko para pag balik ko sa real world ay patuloy akong makapamuhay ng maligaya at matino.

3. sino-sino bang nagbabasa ng blog mo? nanay ko at si jet. mga kapatid ko rin paminsan minsan.

4. sinong mga hinahangaan mong bloggers? naku marami. sa talent ng pagsusulat, nariyan sina mona, sassy, Mrs. P, si Cat, lara, si doc emer, jop, yasmin, si tito rolly, ate sienna at siyempre si jet. lahat sila ay magagaling magsulat at pag hinambing ko sila sa akin, parang garapata lang ko.

5. kung hindi ka magblog, ano ang alternative mo? ewan ko, mga ibang style siguro ng intellectual na pagjajakol. pangungulangot at pambubwisit sa mga baby na nakasakay sa bus.

6. kung may malunod na synchronized swimmer, malulunod din kaya ang mga kasama niya? gago.

7. Is the “human voice” a defining characteristic of weblogs, or merely desirable in most cases? in a lot of cases the human voice is an essential and defining characteristic of a weblog. i know in my case it is. i write what happens to my life in a personal and very human way. there is no other alternative.

8. ano ang pinaka driving force kung bakit ka may blog? nung una nga gusto ko lang gawing diversion dahil nalulungkot nga ako rito sa singapore. nung panahong iyon nagsusulat ako para may history ako ng struggling years ko as an OFW. pero nang lumaon, naging interactive na. may bumibisita na kasi bukod sa mga kamag anak ko. nagsusulat ako, hindi naman para sumikat. gusto ko lang sabihin sa mundo na – hoy, mga ulul, narito ako! oo virginia, parang “Kilroy Was Here” ang dating.

9. Why do people point to their wrist when asking for the time, but don’t point to their crotch when they ask where the bathroom is? i don’t know.

10. Ano ang Blogkadahan? group ito ng mga pinoy bloggers from all over the world. mayron silang website and they post entries based on a particular agreed upon topic. iba ibang personalities kaya sigurado ka na mayrong diversity sa opinion, sa point of view at sa paraan at style ng pagsusulat. for that alone, the website is an interesting read. karamihan sa mga members ay nasa 30 to 50 years old. pero mayron ding tulad ko na nasa early 20’s. twenty years nang namamasukan.

11. Why do people look into tissues after they blow their nose ? What are they expecting to see? ewan ko. tinitingnan nila siguro kung may free.

12. What’s the best thing that blogging has brought you since you started? naging sikat ako at maraming nga babae ang pumipila sa labas ng bahay para dugasin ang underwear ko. dumami rin ang mga kaibigan ko na pwedeng utangan. paminsan minsan nababanggit sa newspaper kaya huwag kayong magtaka kung minsan makita ninyo ang mukha ko sa pinagbalutan ng tinapa.

13. what do you hate most about blogging? visiting blog sites that don’t have any content. ang mga blog sites na walang content ay parang mga empty shells. simple lang naman ang sikreto para bumalik ang mga tao sa site mo parati. here’s the secret: write interesting and compelling posts. it doesn’t have to be about “deep topics”. as long as it is written very well, it will stand out.

14. what is the most you like about blogging? na panabla ito. you can be the simplest person in the world, but if you’ve published a good enough post, people will notice and your visitors will increase. you don’t need to be the heavyweight champion of the world (ika nga ni dylan), if you’ve got a great site, people will come. hindi ba napakasarap marining ang “AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH, I’M COMING”.

15. May is national masturbation month, what are you going to do about it? wala na. retired na ako sa masturbation for now.

16. anong masasabi mo sa mga taong ngayon lang balak mag blog? pakabait kayo’t magsulat ng mga interesting na post. tama na yung mga entry na “today, i have nothing to say, that’s why i want to talk about how my dirty socks smell”.

17. ano ba ang advise mo tungkol sa appearance ng mga template? ah yan importante rin – kailangan simple lang. hindi cluttered. dapat din walang mga lumilipad na animation. dapat walang automatic music na tutugtog. dapat hindi rin masakit sa mata ang color combination – walang purple text on orange background. yung mga pictures dapat maliliit lang ang file size para hindi matagal mag load. ano pa ba? ah, kailangan simple lang. ay – nabanggit ko na pala. paandarin parati ang pilosopiya ng “Occam’s Razor“. inaderwords, KISS – ie, keep it simple stupid.

18. anong nagpapasaya sa iyo sa pagblog? pag may OFW na sumulat sa akin at sinasabing nakakapag identify siya sa mga kinukwento ko.

19. may standard practices ba sa pag blog para maging successful ito at maraming bumisita? wala. anything goes basta interesting at hindi nakakasakit ng ibang tao.

20. ano ang mangyayari pag nag ahit kayo ng kilay sa kaliwang mata? magmumukha kang mataray

IT PUTS THE KETCHUP ON ITS FORESKIN OR ELSE IT GETS THE HOSE AGAIN

GENTLE READER: dear unkyel batjay. mayron po akong suliranin na gustong ikwento po sa inyo in the hope na mabibigyan po ninyo ako ng magandang payo. ako po ay isang OFW na naka assign dito po sa isang private zoo ng isang prominent family sa middle east. nagtapos po ako ng veterinary medicine at nag-aalaga ng iba’t ibang mga hayup rito. naiwan po ang asawa ko’t mga anak sa pilipinas kung kaya’t sobrang lungkot po talaga ng buhay ko. ang problema ko po ay tungkol sa sex. napakataas po ng sexual drive ko at minsan nga ay naiisip kong makipagtalik na lang sa mga alaga kong tupa. ano po ang pwede kong gawin para hindi matukso? salamat po sa inyo.

BATJAY: dear gentle reader, mahirap nga yang problema mo. may fetish ka pala sa mga pek pek ng mga sheep. bad yan. ang payong ibibigay ko ay galing pa sa kaibigan ko na isang batikang abogado. ganito raw ang gawin mo: kapag ika’y may malakas na sexual urge, kumuha ka ng ketchup at ipahid mo ito liberally sa pototoy mo. tapos padilaan mo na lang raw ito sa alaga mong aso.

FULLY EXPOSED

nagsimula akong mag blog nung september 2001. just around the time ng pag crash ng mga eroplano sa world trade center. isang buwan pa lang ako sa singapore nung time na yon, malungkot at undersexed. in short, homesick ako at namimiss ko si jet. i was almost at a point of giving up. mas masarap kasi sa pilipinas – may sariling bahay, maganda naman ang trabaho at kasama pa ang mga kaibigan at kamag-anak. ang aking frame of mind when i started working in singapore: bored and unhappy. ang site na ito ang tumulong to keep the demons at bay, so to speak. naging therapy ko ito pag homesick. pag sobra na sa pag ingles at gustong managalog, dito lang ako pupunta. for about a year i kept my site private pero nang magtagal, napansin ko may mga bumibisita na at eventually may mga naglalagay ng mga comments. pagtapos, may mga nakilala na rin na mga disenteng mga tao (na tulad kong perverted inside) na naging mga kaibigan ko (pwedeng utangan – BWAHAHA). tapos ngayon, na feature pa ako sa dyaryo. kung may kaunti kayong barya, bili naman kayo ng manila bulletin at basahin ang “BLOG-O-RAMA” article ni Annalyn Jusay. naka feature ako, believe it or not. hehehe. not bad for a simple bastos OFW from singapore na isang dating supot pero tuli na ngayon kaya wala nang kupal. bilang pagpapasalamat, hayaan nyo akong mag speech…

ay wan tu tenk Annalyn Jusay for being mahusay. ay wan tu tenk my parents for giving me baon. ay wan tu tenk god for making me pogi and most of all, for giving me a nice looking penis that i play around with sometimes. ay wan tu tenk my wife jet for loving me in spite of my eccentric behavior and for always being by my side all these 14 years. i also wish for world peace! (sabay kaway na parang miss universe)

MAYROONG HIMALA!!!

LUNES ng umaga. nasa POEA office para kumuha ng exit permit at pinagmamasdan ang isang kilometrong pila na malapit nang tayuan…

BATJAY: malapit na ako sa counter ng POEA, kung may diyos – sana naman ay pag dating ko sa harap ay may makakilala sa akin na empleyado na maawa sa akin at i-process ang exit permit ko. sige na naman po bathala… marami pa akong gagawin sa trabaho at ayokong tumayo at mangulangot sa isang kilometrong haba na pila. please, please, pretty please. ayan na nasa counter na ako. o diyos ko, diyos ko, ito ba’y pagsubok mo…

POEA EMPLOYEE: Brother BATJAY – kilala ko po kayo! taga novaliches din po ako at parati ko kayong nakikita sa simbahan ng talipapa. kilala ko rin mommy mo! AAAY! ang pogi pogi mo pa rin kahit gurang ka na – akina yang application mo, ako nang bahala sa iyo.

BATJAY: MAYRONG HIMALAAAAA!

in less than 30 minutes ay na-process ko ang aking OFW exit permit. the shortest time ever na nangyari ito in 4 years. a good sign – sana swertehin ako ng husto dito sa bayang magiliw ngayong linggo. ang sarap talaga sa pilipinas. ang babait ng mga tao at parating silang nakangiti kahit mahirap ang buhay. i love to be back home.

TWO YEARS

two years na ako sa singapore ngayong august 6. ambilis ng panahon. parang kahapon lamang eh nasa pilipinas kami ni jet. ako bilang isang engineer sa isang magandang company, habang si jet naman ay isang maligayang housewife. ngayon narito kami sa singapore, ako bilang isang engineer sa isang magandang company, habang si jet naman ay isang maligayang housewife. wala bang nagbago? hehehe… marami, actually.

bakit ba kami napadpad dine? maraming dahilan. pangunahin ay pera. naisip namin ni jet na kapag nagpunta kami rito eh sa isang taon lang eh bayad (as in fully paid) ang bahay namin sa antipolo. ang isa pang dahilan ay kunektado rin sa pera. naisip rin namin (parati kaming nag-iisip) na mga five to ten years dito eh pwede na kaming mabuhay nang semi-retired (hindi semi-retarted, pero pwede na rin) sa pilipinas. matagal ko na kasing gustong maging hardinero eh. lastbatnatdalis na dahilan, kunektado rin sa pera: gusto naming mas makatulong sa mga kamag-anak namin na nagsisikap ding paangatin ang kanilang mga buhay.

EMPLOYMENT PASS RENEWAL

just found out that my employment pass has been renewed by the singapore government. mayron ulit akong permission to work for 3 more years. siyempre, si jet, may dependent’s pass din na 3 years. mukhang nagustuhan nila ang beauty namin at hinabaan ng husto ang aming stay dito.

medyo good news na rin in a way dahil headline ngayon sa isang dyaryo dito sa singapore: “Foreigners took most of the new jobs in recent years”. in the article, parang sinasabi nila na perhaps its time for the government to rethink its position regarding the hiring of foreigners (i.e. send them home, or mas malupit, don’t hire them anymore)

sa mga usap usapan din, maraming akong naririnig na mga reklamo na kinukuha raw ng mga foreigners ang mga trabaho ng mga locals and this study proves that it is indeed happening. pag kausap ko ang mga intsik na kakilala ko, sinasabi nila “ADB raw dito sa singapore ngayon… Ang Daming Bumbay!”

maghihigpit kaya ang gobyerno sa pagpasok ng mga foreign talent? kung na-approve na nila ang employment pass ko eh siguro ang sagot ay hindi. hindi pa.

KATABI NG GINTONG PALAY

kung ang gintong palay ay kumakaway, katabi mo ako sa bukid bayan ko…

uwi kami sa pilipinas sa sabado. sa wakas, after 6 months, balik ulit sa bahay, sa masarap na pagkain, sa pamilyang masaya at sa barkada. makakapagsalita na naman ng tuloy tuloy na tagalog. maiintindihan ko na naman ang karamihan ng mga sinasabi ng mga kaharap ko. hehehe.

NAUTUSAN LANG BUMILI NG PATIS

aalis kami ni jet ngayong hapon para bumili ng patis. hehehe… you can take the pinoy out of the philippines but you cannot take the philippines out of the pinoy.

consider this:

1. babyahe kami ng bus to the pasir ris train station, 10 minutes
2. MRT from pasir ris to city hall station, 30 minutes
3. transfer train, ride again from city hall papuntang orchard, 10 minutes
4. get out of the train station, walk to the filipino stores at lucky plaza, 10 minutes

total cost of trip: $ 2.00 taymis 2 equals $ 4.00 dibaydibay 0.033 equals 121 pesoses.
cost ng isang boteng rufina: $ 2.50 (75 pesoses)

BWAKANGINANGYAN… all that time and money para lang sa patis.

HAPPY VESAK DAY

ngayon ay isang malaking fiesta sa singapore, lalong lalo na sa mga buddhists… Vesak Day. ipinagdiriwang ang kapanganakan at pagkamulat ni Buddha at ang kanyang pagpasok sa Nirvana.

Come as you are, as you were
As I want you to be
As a friend, as a friend
As an old enemy

sa bahay lang siguro kami ni jet. bumili ako ng isang buong chocolate cake – kainin naming maghapon. hehehe… binili ko sa “bengawan solo”, ang paborito naming bake shop sa singapore. ito ay pag-aari ng mga indonesian chinese at isa itong malaking chain dito sa isla. marami silang kakanin na paborito ni jet. in fact, bumili ako ng isang kahon nung isang araw, inubos na niya ata lahat eh. masarap ang kanilang mga “sapin-sapin compatible”. halos kalasa na rin ng mga kakanin natin sa maynila. mayron din silang pineapple tarts na ubod ng sarap at ubod ng mahal! hehehe… kaya sa kakanin na lang kami (55 cents a peice) o kaya sa mga cake ($ 2.00 per slice).

SPIKY

dito sa building namin, may isang babaing empleyado ang legal department namin na may problemang konti. one time last week, dumaan siya sa kinatatayuan ko. nginitian ko siya na may kasama pang kaway. dinedma ako. tuloy tuloy lakad na habang papalapit sa akin, yung mata niya ay pumipihit na patagilid pa-side glance, as if looking kung ano ang ginagawa ko habang papaabante siya. pahiya ako man… kung pwede lang mamula ang kutis kong kulay betlog eh namula na ako.

THE TAXMAN COMETH

today i signed, sealed and deliverd my tax forms. i am paying my taxes in singapore for the first time since i arrived. ok lang – simple lang naman. nilagay ko lang yung kita ko sa isang form, pirma, lagay sa sobre at padala by mail. babayaran ko sana online, kaya lang di ako binigyang ng PIN number ng mga damuho. oo nga pala, ang isang maganda rito sa singapore, pwedeng hulugan ang tax. i opted to pay in 12 monthly interest free installments.

If you drive a car, I’ll tax the street,
If you try to sit, I’ll tax your seat.
If you get too cold I’ll tax the heat,
If you take a walk, I’ll tax your feet.

paying your taxes, bwakanginangyan, is one of the sure fire ways to make you feel that you belong to a country.

Happy Labor Day sa inyong lahat PART 2

FROM THE STRAITS TIMES: Filipino nurse – likely the first foreigner here to die from Sars – died 30 minutes before his father reached the hospital.

THE father of the Filipino male nurse who died of Sars on Wednesday arrived in Tan Tock Seng Hospital (TTSH) 30 minutes too late to see his son alive. The nurses at the intensive care unit had told his 25-year-old son that he was on the way. But by the time the father reached the hospital, his son was dead.

FROM THE PDI: Filipino caregiver dies of SARS in Singapore

A MALE caregiver in Singapore became the third overseas Filipino worker (OFW) to die of SARS-related causes. The Department of Foreign Affairs confirmed Thursday that the 24-year-old nurse identified only by the initials JP died in a Singapore hospital on Wednesday night.

Bakit di nakaalis agad ang ama ng namatay sa Pilipinas? Mahigit dalawang milyong dolyar na courage fund para sa SARS releif, di man lang nagawang papuntahin sa Singapore ang ama para makita ang anak niya for one last time. Bwakang inang yan, Bwakang inang yan.

Happy Labor Day sa inyong lahat!

“nandito ako sa singapore, mag-iisang buwan na. naging isang estrangero para makapag-ipon ng konting pera. tama ba itong ginawa ko? sana… sana pagbalik ko sa pilipinas nandoon pa rin ang mga mahal ko sa buhay. sana buhay pa sila. sana may kabuluhan lahat ng ginagawa ko rito. sana…” posted by Jay David Tuesday, September 11, 2001

ito ang unang entry ko sa kwentong tambay… punong-puno ng lungkot, pagduda at indecision. umalis ako ng pilipinas pagkatapos ng labindalawang taon na pagtatrabaho. umalis ako upang mabayaran ang bahay at para makapag-ipon. sinimulan ko itong blog na ito sa unang buwan ng pagdating ko dito sa singapore. ang dahilan ng pagsusulat ay simple lamang: upang maibsan ang pag-iisa at pag-aalala.

ANG ZORRO NG SINGAPORE

dear mommy,

nandito pa rin kami ni jet sa singapore at nag-iingat pa rin sa SARS. mahigpit na rito – 2 beses na kaming pinaparecord ng temperature sa opisina. pati nga rito sa bahay ay nag-lalagay na kami ng face mask. di na rin kami lumalabas ng bahay dahil baka pagtawanan kami ng mga tao. sana ay mawala na itong epidemic na ito para naman makauwi kami sa june… at saka para makilala na ako ng boss ko.

ingat diyan,
Zorro

p.s. ito nga pala ang ginamit ko nung nag audition ako kay stanley kubrick. sa kasawiang-palad, si tom cruise ang kinuha, bwakanginangyan. di bale, next time na lang siguro… kaya lang namatay na si kubrick eh. gagawa kaya si spielberg ng “eyes close-open”?

My Twice Daily Temperature Readings

wala namang extra special na nangyari sa akin papasok sa office ngayong umaga. ah except na may umutot sa aircon bus. tanginangbahutalaga pre! ang bantot bantot! pag pinatagal pa niya yon ng hanggang hapon, baka mag-invade nang mga amerikanong cowboy dito sa singapore, due to chemical weapons of mass destruction.

COMING HOME

makauwi kaya kami ngayong june? hmmm… naglalaway na akong umuwi. gusto ko nang tumambay sa garden ko. amuy-amuyin ang mga bulaklak, magputol ng damo, mag-ihaw ng liempo habang umiinom ng malamig na serbesa.

miss ko na kayo… iced tea o kaya kape on the side. kapitbahay na maingay. tunog ng tricycle. kalembang ng sorbetero. balut. lechon. alikabok (sa ilalim ng dagat? mwa-ha-ha), aso kong si datu, hot pan de sal na may palamang reno liver spread, tsitsaron, pork barbeque, amoy ng sahig na nilinis ng domex, alaskahan at murahan…hehehe. bwakanginangyan, putonginamoy, anakngpusakunting. tagalog na mura. malutong.

ah, di bale 2 buwan pa naman. may panahon pa para humupa itong tangnang SARS na ito. pwede pang magdasal at mangarap. sana, sana… makauwi na. hey! hey! (ayan panginoon, nakikinig ka ba, may cheer pa sa huli! hehehe)

DARNA!

Hoy BatJay,

Tigil-tigilan mo nga yang pag-lalandi mo ha! Alam kong may SARS diyan sa Singapore pero yung mask mo eh sobra nang over-kill. At saka, ang init init diyan, bakit kailangan mo pang mag-suot ng capa? Sagutin mo nga yan, ha! Pa-kyut ka talaga kahit kailan. Hindi ko rin maintindihan kung bakit sinusuot nyo ang pantalon bago underwear. Mga Amerikanong Super-Hero…ang bobobo nyo talaga. Isa pa, yang si Robin ha, pagsabihan mo yan ha – lapit ng lapit sa kapatid kong si Ding. Himas ng himas ng kamay ng utol ko. Bakla ba yan? Kung gusto nyang magpalipas sa kapatid ko eh, sabihin mo na lang kay Robin na ikaskas nya na lang sa pader. Ang libog libog nya!

Sige, dumalaw lang naman ako as Blog site mo para tingnan kung may message si Valentina. Matagal ko na siyang hinahanap eh.

Ingat na lang sa mga Joker,

Darna

BATMAN AND BATGIRL

Dear Mommy,

Ok naman kami dito sa Singapore. Alam kong nag-aalala kayo sa amin dahil sa SARS. Sinusundan naman namin ang sinadabi ng gobyerno. Hindi kami masyadong lumalabas. Naghuhugas kami parati ng mga kamay at nagsusuot na rin ng mga protective mask. Sa katunayan nga, last week-end, nagpagawa kami ni Jet ng bagong mga damit. Para naman hindi nakakahiya pag suot namin ang mga aming mga maskara. Please see enclosed picture na kinuhanan sa studio malapit sa bahay namin. Nilagyan na rin namin ni Jet ng dedication ang litrato.

OO nga pala, kinakamusta kayo ni Robin at ni Alfred. At saka, huwag kayong maniniwala sa mga tsismis na bading ako. Porke ba parati kong kasama si Robin sa lahat ng mga lakad ko eh… kukurutin ko na yang mga bumubulong sa iyo eh. OO nga pala mama, huwag kang magagalit kung makita mo ako ha, nagpa-ahit ako ng kilay eh.

Ingat na lang diyan, ang inyong anak na nagmamahal,

BatJay

p.s. Nagpakulay nga pala si Jet ng buhok. Pag nakita nyo siya, batiin nyo naman ang magandang kulay.